Heimwee

Inmiddels ben ik al weer drie weken thuis in Nederland en mis ik Amerika ontzettend! Ik heb een sterk gevoel dat zegt dat ik terug moet. Ik ben bang dat Amerika mijn thuis is geworden. Ik mis alles; de bergen, de natuur, de helder blauwe lucht, de zonsondergangen, de food co-op, mijn vrienden en zelfs de bizare weersomstandigheden. Ik kan niet wachten om voorgoed terug te keren naar dit prachtige land!

Don't be sad that it is over, be happy that it happened!

Vorige week zaterdag moest ik vertrekken uit Roskie en heb ik mijn kamerdeur na vijf maanden voorgoed achter mij dicht gedaan. Mijn laatste dagen heb ik uiteraard afgesloten met vele feestjes om nog even te kunnen genieten van al mijn lieve vrienden. Zelfs de nachten heb ik bij ze doorgebracht op de bank. Na een mislukte poging om ons ticket te verlengen was het woensdag tijd om afscheid te nemen. Het afscheid was zwaar en veel te vroeg en daarom heb ik nu al plannen om terug te keren naar het mooiste plekje op aarde. Bozeman, I will never forget you!

Lewis and Clark Caverns

De Lewis and Clark Caverns zijn de grootste lijmsteem grotten van het Noordwesten en dus zeker de moeite waard om te bezichtigen. De twee uur durende tour heeft ons langs de meest prachtige stalagmieten en -tieten geleid van miljoenen jaren oud. Grotten om nooit meer te vergeten.

Paradise valley

Paradise Valley

Koninginnedag in de sneeuw, het is mogelijk in Bozeman. Uiteraard gekleed in het oranje, heb ik het tot diep in de nacht gevierd met meerdere huisfeesten. Tanner, een local, heeft ons hierbij uitgenodigd om een dagje op de ranch van zijn familie door te brengen in Paradise Valley. Inmiddels ben ik erachter gekomen waarom het die naam draagt. De ranch ligt in een van de mooiste en dun bevolkste valleys van Montana, op de grens van Yellowstone National Park en aan de voet van de Yellowstone River. Bij aankomst bleken enorme stukken land en gehele bergen in het bezit te zijn van zijn familie. Op quads hebben we uren het land verkent, waarbij de vele koeien met kalfjes en paarden heerlijk in de wei stonden te genieten van het mooiste plekje op aarde. Zelfs jagende roofvogels en wilde herten zijn hier de normaalste gang van zaken.

Een farmer is natuurlijk niets zonder zijn geweren en omdat ik Montana niet mocht verlaten zonder te hebben geschoten, mocht ik ze uitproberen. Ik heb geschoten met twee enorme geweren waar ze normaal gesproken herten mee schieten. Een ervaring die ik nooit meer zal vergeten. Inmiddels begin ik langzaam respect op te brengen voor de farmers die hier jagen. Doordat er een overpopulatie is van herten, schieten, vervoeren en slachten ze hier zelf enkele herten per jaar. Hier kunnen ze vervolgens het gehele jaar van eten. Dit is het puurste, gezondste en verste vlees wat er bestaat. Dat is nog eens wat anders dan de hamburgers uit het vriesvak van Appie.

Uiteindelijk konden we ons heerlijk opwarmen bij een kampvuur aan de rand van de Yellowstone River met geroosterde marshmallows om onze honger te stillen. De dag was compleet na uitgebreid te hebben gebadderd in de Chico Hot Springs.

Country music

Inmiddels heeft Montana ervoor gezorgd dat ik iedere dag naar country muziek luister, ik op een ranch wil gaan wonen en ik me aangetrokken voel tot cowboys in pick-up trucks. (Misschien inderdaad hoog tijd om naar huis te gaan.) Maar mijn ultieme Amerika ervaring is natuurlijk niet compleet zonder een concert van de beroemde country zangers Gary Allen en Jack Ingram.

Het Fieldhouse op de campus was volgeladen met country muziek liefhebbers die alle liedjes met volle borst meezongen en er als cowboys op danste. Natuurlijk was het door mijn Europese stijl van dansen en het feit dat ik geen een liedje mee kon zingen weer overduidelijk dat ik niet uit Montana kwam. Maar het heeft ervoor gezorgd dat ik de country muziek nu nog meer waardeer en ik er in Nederland naar zal blijven luisteren.

Last weeks

Bozeman zou Bozeman niet zijn zonder extreme weersomstandigheden. Waar het vorige week nog bijna 30 graden was, heeft het deze week hard geregend en vanaf vandaag ligt er weer een dik pak sneeuw! Na vijf maanden geen spatje regen te hebben gevoeld had ik het als echte Nederlander stiekem toch wel gemist. Mijn slippers heb ik dus maar weer opgeborgen en mijn uggs heb ik tevoorschijn gehaald. Gelukkig brengt dit weer mij niet in de verleiding om naar buiten te gaan en dus ben ik me aan het voorbereiden voor alweer mijn laaste toets. Morgen sluit ik het studeren hier helemaal af en volgens mij ben ik de enige student die dat niet op prijs stelt. Ik begin namelijk langzaam te bevatten dat het aftellen is begonnen en daar ben ik nog lang niet klaar voor.

Deze laatste weken probeer ik zoveel mogelijk te genieten van het prachtige Montana in springtime en dus zijn we zaterdag morgen met een grote groep vrienden vertrokken richting de Yellowstone River. Dit is de langste ongedamde rivier van Amerika, wat betekent dat al het smeltwater ongecontroleerd door de rivier stroomt en dit maakt het ideaal voor whitewater rafting. De rivier heeft ons over vele wilde stroomversnellingen geleid, dwars door de mooiste natuur van Montana. Wat was ik blij dat de adrenaline ervoor zorgde dat de ijskoude golven waarmee ik bedolven werd iets minder koud aanvoelde. Waar het water iets minder hard stroomde hebben we kunnen genieten van de ultieme stilte die hier in Montana heerst, iets wat ik ongelooflijk zal gaan missen. Na het zien van wilde berg geiten was mijn dag compleet en kon ik me heerlijk gaan opwarmen in de auto.

Easton Corbin - A Little More Country Than That

Nieuwste hit in Bozeman...

Rodeo

De trucks kwamen van alle kanten en het stadion vulde zich langzaam met echte cowboys en cowgirls. De country muziek werd opgezet en de Amerikaanse presentator vermaakte het publiek. De cowgirls op hun paarden, geheel in western style, opende de rodeo. Als eerste een race waarbij ze zo snel mogelijk op hun paard naar een geit midden in het stadion moesten rijden om zijn poten aan elkaar te knopen. Dit is voor de lokale bevolking puur vermaak en dus waren ze laaiend enthousiast. Voor de echte cowboys zijn geiten geen uitdaging meer en dus moesten die de poten van een kalf aan elkaar knopen. Zonder iets te zeggen merkte de cowboy naast mij gelijk aan mijn reactie (en kleding) dat ik niet uit Montana kwam. Ik wist niet wat ik zag! Daarna volgde er het vangen van een kalf met een lasso, paarden races, rodeo op paarden en uiteindelijk het hoogtepunt van de avond, het 'bull riding'. Een van de gevaarlijkste sporten van Amerika, het rijden van een stier. De stieren waren enorm en wild. Het was geweldig om te zien hoe lang sommige cowboys op zo'n op hol geslagen stier kunnen blijven zitten en hoe populair de sport hier is. Montana en de stoere cowboys blijven me verrassen.

Spring

De lente is hier dan eindelijk aangebroken. Mijn winterjas heb ik diep in mijn kast verstopt en mijn slippers en zomerkleding heb ik tevoorschijn gehaald. Bijna al het sneeuw is verdwenen en dat betekent dat ik heerlijk buiten in het gras mijn huiswerk maak omringd door tientallen andere studenten. Alle skipistes zijn inmiddels officieel gesloten maar daarmee is het rodeo seizoen geopend.

Mijn laatste dag in de sneeuw heb ik afgesloten in Big Sky, het grootste skigebied van Amerika. Hier is het een traditie om de laatste dag van het seizoen verkleed de piste op te gaan. Van mensen met skipakken uit de jaren '70 tot skiers in bikini en teletubbies, alles heb ik (bijna dronken) voorbij zien gaan. Ter afsluiting hebben we heerlijk in de felle zon genoten van skiers en boarders die zich via een grote schans in een zwembad lieten vallen. Daarna zijn we met z'n allen terug naar de campus gereden om het daar verder te vieren in de kroeg.

Inmiddels heb ik alle kroegen in Downtown ontdekt, de een nog gezelliger dan de andere. Ik probeer zoveel mogelijk te genieten van alle gezelligheid en van mijn vrienden, want helaas is het over drie weken alweer tijd om naar huis te gaan. HELP!

Big Sky

Rodeo

Lieve Roosje

Waarom al dat vechten
Waarom al die pijn
Je wilde hier niet weg
Je wilde bij ons zijn
De strijd was oneerlijk
En geheel niet terecht
Je wilde nog zo graag verder
Maar verloor dit gevecht

Voor altijd herinnerd
In liefde en vriendschap
Voor altijd aanwezig
In woord en geest
Voor altijd verbonden
Door onzichtbare banden
Gekoesterd door velen
Gemist nog het meest

Ik mis je lieve Roos

Canada!

Maandag avond ben ik vertrokken naar Canada, Edmonton om precies te zijn. Een stad met bijna 1 miljoen inwoners en waar veel van mijn ooms, tantes, neven en nichten wonen. Nadat ik mijn tante Elsie weer had ontmoet op het vliegveld, zijn we naar haar prachtige nieuwe huis gereden om vervolgens mijn oom en neven weer te ontmoeten. Ik ben verwend met een heerlijk bed, een eigen badkamer en het lekkerste eten. Van griekse yoghurt met vers fruit tot zelfgebakken brood met Hollandse kaas en heerlijke salades. Op de een of andere manier waardeer ik lekker eten nu veel meer.

In het theater van Edmonton heb ik een Zuid-Afrikaans gospel koor bewonderd. Ze droegen de meest kleurrijke kleding en hadden een geweldig gevoel voor ritme. Op St Patricks Day, een nationale feestdag, heb ik een kroegentocht gehouden met mijn neef Luke en zijn vrienden. Iedereen was gekleed in het groen en zelfs het bestellen van een groen biertje was geen probleem. Ook heb ik heerlijk gegeten bij mijn tante Coby en ome Allen en heb ik hun zoon, mijn neefje, aangemoedigd tijdens zijn ice hockey game. Ice hockey is de meest beoefende sport in Canada en dan ook zeer populair. Daarnaast heb ik ook een nachtje geslapen bij tante Coby en ome Neil in St Albert, een suburb van Edmonton, en hebben we samen boodschappen gedaan bij de Dutch Store. Deze kans heb ik niet aan me voorbij laten gaan en dus heb ik voorraden drop en speculaas ingeslagen. Inmiddels zijn deze al aardig uitgeput.

Met mijn neven en nichten; Alicia, Melissa, Marie, Jennifer, Brad, Luke en Marcel, hebben we vrijdag eerst Elsie's home made pizza gegeten en beergaritas gedronken. Vanaf toen mijn nieuwe favoriete drankje. Daarna hebben mijn nichten mij meegenomen naar hun appartementen in down town Edmonton en hebben we ons voorbereid op een lange avond. Eerst hebben we de 18e verjaardag gevierd van Nolen, mijn neefje, en daarna zijn we naar een full moon party geweest. Een feest in een grote club met goede muziek waarbij de verf waarmee je wordt beschilderd oplicht in het donker. Die nacht heb ik geslapen bij mijn nichten in down town.

Tussendoor heb ik tijd gevonden om down town Edmonton te bezichtigen. Dwars door de stad loopt een prachtige brede rivier door een vallei, daarom 'river valley' genoemd. Dit is het gene wat Edmonton kleurt, want de rest van de stad is niet om over naar huis te schrijven. Veel uit de grond gepompte kantoren en onaantrekkelijke gebouwen. Ook waaide er een koude wind door Edmonton en dus reden genoeg om een dagje te shoppen in de grootste mall ter wereld; West Edmonton Mall. Van ijsbaan tot zwemparadijs en pretpark, alles is er aanwezig. Omdat ik dankzij Bozeman drie maanden lang niet heb kunnen shoppen, heb ik me prima vermaakt.

Zondag was het helaas al weer tijd om van iedereen afscheid te nemen. In mijn hoofd heb ik al plannen gemaakt om terug te gaan naar Canada om ook daar alle nationale parken te gaan ontdekken. Hopelijk duurt het dit keer dus minder lang voordat ik mijn familie weer kan zien.

Spring break!

Vandaag is het dan zover, spring break! Een dikke week vakantie waar ze hier al maanden naar uit kijken. Bijna iedereen verlaat de campus om te reizen, naar huis te gaan of om te werken. Alles gaat hier dicht, van de dining halls tot de residence halls zelf. Daarom ga ik eerst nog even genieten van de sneeuw en skien met de jongens en daarna vlieg ik naar Edmonton, Canada. Mijn allerliefste tante Elsie heeft me uitgenodigd om bij hun een week te verblijven. Veel van mijn neven en nichten blijken daar ook op kamers te wonen. Ik kan niet wachten om ze allemaal weer te ontmoeten en veel leuke dingen met ze te doen. Eindelijk kan ik weer gaan genieten van een grote, drukke stad, en wat voor een. Edmonton heeft de grootste mall ter de wereld! Nog maar 3 nachten...

Bozeman

Bozeman is een klein stadje in een van de dun bevolkste staten van Amerika. Het staat bekend om Montana State University met bijna 13000 studenten. Maar als je hier rond loopt vraag je je af waar ze allemaal zijn. Main street is de enige straat met restaurants, barren en winkels en is dus waar je moet zijn. De mensen hier zijn totaal niet gewend aan drukte en stress, grote steden vinden ze maar niets. De mensen die daar wonen noemen ze dan ook wel 'city people'. Hier is bijna iedereen opgegroeid op of in de buurt van een ranch/farm en dus lopen er veel ranchers en farmers rond met bijbehorende hoeden en laarzen. Jagen is hier de normaalste zaak van de wereld, echt iets voor mannen en wordt zeer serieus genomen. Zo heb je hier vele winkels waar je allerlei jagers attributen kunt kopen. Om te laten zien hoe stoer ze zijn is het heel gebruikelijk om samen met het beest wat ze net hebben geschoten op de foto te gaan. Als je hier winkels in gaat hebben ze vaak een muur waar al die foto's worden gepresenteerd. Ze schieten hier van alles, beren, herten, zwijnen, soms vraag ik me af of dat allemaal wel legaal is. Als je hier geen truck hebt wordt je trouwens niet serieus genomen. Zo heeft een vriend van ons uit California een prius en daar wordt vaak om gelachen.





Ook clubs of lounge barren kennen ze hier niet, het zijn ordinaire karaoke kroegen. Maar ja, je moet wat en dus was het gister zo ver. Bij aankomst op de parkeerplaats vroeg een Amerikaan al of ik zijn zelfgemaakte wiskey wilde proeven, ik hield al niet van wiskey maar nu helemaal niet meer. Binnen was het best gezellig als ik eerlijk moet zijn. Veel studenten en locals en een super goed sfeertje. Vodka met sprite smaakt hier ook heerlijk en kost slechts 3 dollar.

Midterms

Na 10 dagen in een hotel te hebben geslapen, alleen maar leuke dingen te hebben gedaan en iedere dag uiteten te zijn geweest, was het voor Bouke helaas alweer tijd om terug naar Nederland te gaan. Ik heb nu dus eindelijk weer wat tijd gevonden om te kunnen schrijven.

Het lijkt erop dat afgelopen week de lente hier is aangebroken. Het was maar liefst 12 graden boven nul, iedereen liep meteen op teenslippers en in korte broeken en rokjes en de sneeuw is langzaam aan het verdwijnen. Omdat eindelijk de wegen en stoepen weer zichtbaar waren en ik me bewust was van het feit dat we de huur auto weer snel in moesten leveren, zijn we opzoek gegaan naar een pawn shop (tweedehands winkel). Alles was er te krijgen, van opgezette beren tot geweren. Uiteindelijk ben ik toch voor een mountainbike gegaan (voor maar 38 dollar). Eindelijk sneller vervoer dan met de voet.

Afgelopen maandag heb ik mijn fiets voor het eerst getest met een ritje naar de lokale voedselbank. Hij fietst perfect en we waren sneller dan ooit. We hebben ons daar 100% ingezet voor vrijwilligerswerk. Ik had niet verwacht dat het daar zo druk zou zijn en dat zoveel normaal uitziende mensen van de community emergency voedsel nodig hebben. Het was erg leuk om deze mensen te mogen helpen. We hebben besloten om het vaker te doen en dus gaan we vrijdag weer.

Omdat Bouke heel graag nog een keer naar Yellowstone National Park wilde voor hij weg zou gaan zijn we vorig weekend in alle vroegte vertrokken naar de west ingang. Een gedeelte wat ik ook nog niet eerder had gezien en waar de wegen afsloten zijn, omdat ze vanwege de sneeuw onbegaanbaar zijn. Vanaf de west ingang zijn we met een
snowcat (busje met rupsbanden) naar Old Faithful gereden. Een gebied midden in Yellowstone met vele geisers, hot springs, modder potten en bacterie velden. De natuur is extreem en nergens anders op de wereld te bewonderen. Dankzij de gids heb ik die dag veel geleerd en is Yellowstone mijn favoriete nationale park!

Montana: 'treasure state'

Inmiddels is het alweer maart en komen de temperaturen eindelijk boven het vriespunt uit, heerlijk, na twee maanden kou te hebben geleden. Daarnaast is Bouke aangekomen en dus ben ik officieel het gelukkigste mens op aarde.



Afgelopen vrijdag had ik weer een interessant lesje en Bouke mocht mee. Na te hebben gezien hoe honing wordt gemaakt en veel verschillende soorten te hebben geproefd stonden ons nog enkele lekkere hapjes te wachten: insecten! Ik heb me gewaagd aan een brownie en een tortillia met meelwormen en een deegballetje met larven. Bij de gedachten dat insecten vele voedingsstoffen bevatten was het best weg te werken, maar wat mij betreft niet voor herhaling vatbaar.

Ik ben er hier achter gekomen dat een auto in Amerika echt onmisbaar is en zeker in Montana. Ik kon dus niet wachten om van de huur auto gebruik te maken. Ik wil Bouke alles laten zien en dus hebben we al heel wat kilometers gereden dit weekend. We zijn naar Hylite geweest voor de prachtigste bevroren watervallen, naar Moonlite voor het beste skigebied en naar Yellowstone voor het mooiste nationale park.

International Food Bazaar

De International Food Bazaar, een jaarlijks evenement waarbij internationale studenten hun land vertegenwoordigen en hun traditionele gerechten kunnen verkopen. Zo'n 25 verschillende landen doen hieraan mee en dus vonden wij dat ons kleine kikker landje hier zeker niet aan mocht ontbreken.

Na enorme hoeveelheden ingredienten te hebben gekocht, konden we beginnen met het maken van honderden pepernoten, appelbeignets en pannenkoeken in de reusachtige keuken van de universiteit. Na 12 uur in de keuken te hebben gestaan en na het horen van het feit dat er 5000 mensen verwacht werden, zijn we toch wel lichtelijk in paniek geraakt. We hadden genoeg om honderden monden te vullen, maar toch waren we bang dat we te kort zouden hebben. Met de hulp van verschillende vrijwilligers hebben we zoveel mogelijk lekkers proberen te bereiden in de resterende tijd.



Gelukkig heb ik de aller liefste moeder van de wereld die mij een doos vol typisch Nederlandse spullen had opgestuurd, en dus was het versieren van onze stand geen probleem. Het was overduidelijk waar we vandaan kwamen met al het delfs blauw en de nep tulpen. Net toen we dachten dat we er klaar voor waren zagen we een stroom van mensen op ons afkomen. Binnen 2 uur hadden we alles verkocht! We hadden dus nog alle tijd om zelf even over de beurs te gaan. Na alles te hebben schoongemaakt hebben we de avond afgesloten met een heerlijk wijntje.

Yellowstone

Het brand alarm; een verschrikkelijk geluid wat vannacht om drie uur bij niemand werd gewaardeerd. Uit voorzorgsmaatregelen werd ons hele gebouw binnen no time ontruimd. Als gevolg hebben vannacht zo'n 300 nog half slapende mensen drie kwartier buiten kou lopen lijden. Gelukkig hebben wij hele slimme Amerikaanse vrienden die in alle haast hun auto sleutels mee hadden kunnen nemen. Ik begin ze echt steeds aardiger te vinden. Uiteindelijk bleek het een of andere stoere 'freshman' te zijn, die het wel grappig vond om het alarm af te laten gaan. Hij wordt nu alleen niet meer zo stoer bevonden.

Na nog enkele uurtjes te hebben geslapen waren we vanmorgen in alle vroegte vertrokken naar Yellowstone National Park. Samen met een Amerikaanse vriend hebben we volop genoten van de twee uur durende heen reis. We reden door witte berglandschappen over totaal verlaten wegen en waren getuigen van een prachtige zonsopgang.


Yellowstone, het eerste Nationale Park van de wereld, staat ook wel bekend als het park met de supervulkaan. Een uitbarsting zal niet alleen grote delen van Amerika onder het stof brengen, maar ook het gehele leven op de aarde bedreigen! Gelukkig kan het nog wel honderdduizend jaar duren voordat er weer een uitbarsting kan voorkomen. Onder de oppervlakte stroomt er echter nog veel magma (vloeibaar gesteente) door het grote kanalen- en buizenstelsel, waardoor er vele geisers en heetwaterbronnen zijn die nergens anders op de wereld voorkomen.

Doordat vele wegen in Yellowstone in de winter onbegaanbaar zijn was alleen de Noord ingang te bereiken. Yellowstone is echt enorm en dus hebben we maar een klein gedeelte kunnen zien. Met onze cross country (langlauf) ski's hebben we verschillende trails gedaan door de prachtige bossen en langs een grote canyon met een wild stomende rivier. Vanwege het heerlijke weer, warm en een helder blauwe lucht, konden we genieten van verre uitzichten. De natuur is echt onverstelbaar, ongerept en wild, een ideale omgeving voor wilde dieren. Adelaars, herten, elanden, bizons, een cayote en een bighorn sheep, alles zijn we onderweg tegen gekomen. Na de hele dag te hebben geskied zijn we moe en voldaan terug gereden met de meest prachtige foto's in ons bezit.

Studying

Inmiddels word ik al aardig bedolven met huiswerk. De eerste twee examens zijn alweer achter de rug en de daarvoor behaalde hoge cijfers zijn binnen! (Mag ook wel na achterlijk lang te hebben gestudeerd.) Ook heb ik mijn eerste presentatie voor de klas overleefd. Volgende week wordt een lange week, ik moet een aantal 'papers' inleveren en ik heb weer twee examens. Toch mag ik vooral niet klagen, omdat ik het beste rooster heb dat een leerling zich hier kan wensen. Ik heb alleen les op dinsdag en donderdag van 8.00-14.00 uur. Dagen en tijden waar menig leerling jaloers op is.

Ons tripje naar Salt Lake City gaat dit weekend helaas niet door. Karen, de ski chick waarbij we zouden logeren, heeft een ingelaste ski race. Helaas, maar ze heeft ons beloofd om een andere keer te gaan. Misschien is het maar beter ook, met zoveel huiswerk en examens in het vooruitzicht.

I love snow

Hier zit ik dan, achter mijn laptop met een heerlijk warm schijnende zon in mijn gezicht, in de beste dorm room die ik mezelf wensen kan en een uitzicht waar ik iedere dag opnieuw verliefd op word. Buiten vriest het nog steeds sterk en het landschap is bedolven onder een dik pak sneeuw.



Hyalite, een walhalla voor ijsklimmers, ligt hier om de hoek in het Gallatin National Forest. In de zomer is het een dicht begroeid bos met vele rivieren, watervallen en wilde dieren. Nu is het bedekt met een dikke laag sneeuw, zijn de watervallen totaal bevroren en liggen alle beren in een diepe winterslaap. In een Jeep werden we al slippend de totaal besneeuwde bergweg op gereden, iets wat wij Nederlanders absoluut niet zouden kunnen. Na een trail omhoog te zijn gelopen kwamen we uit bij een enorme bevroren waterval, een van de mooiste natuurwonders die ik ooit heb gezien!

Ook heb ik deze week Moonlight ontdekt. Een skigebied wat je met geen woorden kunt omschrijven, je moet er zijn geweest! De guys, onze vrienden van een verdieping lager, hebben ons er mee naar toe genomen in hun truck. Moonlight is nog groter, mooier en rustiger dan Bridger Bowl en de sneeuw leek er wel nog beter te zijn, echt perfect. Nog nooit heb ik zulke adembenemende uitzichten gezien en zo'n strak blauwe lucht! Een dag om nooit meer te vergeten.

Cheerleaders!

Basketball and cheerleaders

Hier op de campus hebben we de ArenA in het klein. Er worden allerlei sporten beoefend waaronder natuurlijk basketbal. Iedere universiteit in Amerika heeft zijn eigen basketbalteam, zo hebben wij de 'bobcats'. Deze mannen wilden wij natuurlijk wel in actie zien en dus hebben we vorige week de Bobcats aangemoedigd tegen de Griz. Een ultieme Amerika ervaring! Vooraf werd door iedereen het Amerikaanse volkslied hardop meegezongen met de hand op het hart, richting de enorme Amerikaanse vlag. Ja, hier houden ze wel van een beetje nationalisme. De wedstrijd, compleet met cheerleaders en al, was geweldig. Erg spannend, maar uiteindelijk hebben we de Griz verslagen.




Ook hebben we deze week weer gekookt, want de behoefte naar gezond lekker voedsel wordt steeds sterker. Na drie weken op bagels en cornflakes te hebben geleefd hadden we besloten om pannenkoeken te gaan maken. Gelukkig verkopen ze hier in Amerika alles in groot verpakkingen, waardoor we dus genoeg pannenkoeken konden maken om uit te delen. Iedereen heeft lopen smullen, ze vonden de real dutch pancakes heerlijk. Kan ook bijna niet anders als je die dikke, droge pannenkoeken van de 'schweg' gewend bent.



Gister hebben we een trail gelopen door de sneeuw in Bozeman. Onverwachts kwamen we boven op een berg terrecht met een adembenemend uitzicht over de hele Gallatin Valley. Wat is het hier toch ongelooflijk mooi!

Lucky me

Een paar weken geleden besefte ik pas dat ik hier voor ruim 4 maanden zou blijven. Vier maanden, dat klonk toen zo lang. Inmiddels is de derde week alweer bijna voorbij en dat betekent dat ik volgende week al op 1/4 deel van mijn verbijf zit. Bij de gedachte alleen al heb ik het gevoel alsof ik het helemaal verkeerd heb gedaan: ik had voor minstens een jaar weg moeten gaan! HELP, ik wil hier nog zoveel leren en leuke dingen doen!

Naast dat we deze weken natuurlijk weer van alles hebben gedaan, staan er ook al geweldige tripjes in het vooruitzicht. Over twee weken gaan we een weekend met Karen mee, de ski chick van onze verdieping. Ze gaat haar ouders bezoeken in Salt Lake City en wij zijn uitgenodigd in hun reusachtige huis met 4 badkamers, zwembad en alles erop en eraan. Ik kan mijn geluk hier echt niet meer op.

Ook heeft Elsie, mijn moeders nicht uit Canada, mij een mailtje gestuurd. Vier van mijn achterneven en -nichten blijken in Spring Break in Vancouver te zijn. Reden genoeg dus om daar heen te vliegen en ze weer opnieuw te ontmoeten. Maar zover is het gelukkig nog niet, want voor die tijd moet er nog heel veel gebeuren aan mijn studie.



Afgelopen donderdag was het dan zover: mijn eerste examen! Na van te voren helemaal in paniek te zijn geraakt, viel het allemaal reuze mee. Als je gewoon je huiswerk maakt is de kans dat je het haalt erg groot. Hier dus geen onverwachte vragen die nooit in het boek of in de les zijn behandeld. Nu maar hopen op een goed cijfer.

Party..

Vanaf de eerste lesdag zijn we hier al heel serieus aan de slag. We hebben al veel huiswerk en al enkele opdrachten in de les moeten maken voor punten. Hier luister je niet de hele les naar de docent waarbij je een paar aantekeningen maakt, maar ben je heel interactief bezig. Ik weet het klinkt misschien wat raar maar het is zelfs leuk! Maar naast het harde studeren hebben we toch nog leuke dingen kunnen doen dit weekend...

Zaterdag zijn we naar 'Hot Springs' geweest met een groepje studenten die ook in Roskie wonen. Je kent het wel, van die natuurlijke warm water bronnen waar je je heerlijk in kunt vermaken. Live country music op de achtergrond, wijntje erbij en nieuwe vrienden maken. Na afloop reden we mee met drie amerikaanse studenten die wel trek hadden in een lekker drankje, maar allemaal 'under age' waren. Remember; alcohol mag je hier niet drinken onder je 21ste. Er wordt streng op gelet en de boetes zijn belachelijk hoog. We werden uitgenodigd voor een feestje op een van hun kamers. Bij binnenkomst was alles omgetoverd tot iets wat meer op een kroeg leek dan op een kamer waarin je kan slapen en je huiswerk kan maken. Alles was aanwezig, flatscreen TV, koelkast, magnetron, muziek en heel veel alcohol! Tot onze verbazing zag niet alleen zijn kamer er zo uit maar ook alle andere kamers op die verdieping. Nadat ze al snel dronken waren was het voor ons tijd om terug te keren naar onze 'normale' heerlijke kamers.

Zondag hebben we op een ander feestje gemerkt dat niet alleen de 5e verdieping meer op een kroeg lijkt, maar ook de 10e. Via 'sundae sunday' kwamen we daar terrecht. 'Sundae Sunday' was een icecream feestje in Roskie waarbij je op de bovenste verdieping begint met een ijsje en op iedere andere verdieping een topping krijgt. De 10e was nog toepasselijker ingericht dan de 5e verdieping. Er was zelf sfeerverlichting aanwezig en cocktails. Gelukkig was het afgelopen maandag Martin Luther King Holiday en was ik lekker vrij...

Food and nutrition

De tweede week is alweer bijna voorbij en na een reactie van mijn docente uit Nederland wordt het dus hoog tijd om over de lessen naar huis te schrijven.

Na enige problemen te hebben gehad met het registreren voor onze voedingsvakken volgen we er dan nu vijf: sustainable food systems, nutrition and society, human nutrition, culinary fundamentals en micronutrient metabolism. Omdat wij hier toch wel wat willen leren hebben we naast tweede- en derdejaarsvakken ook gekozen voor twee vierdejaarsvakken, die ons samen 15 credits moeten gaan opleveren. De lessen zijn erg interessant en verbazingwekkend geheel te begrijpen. Ik wist niet zo ik zo enthousiast kon zijn over studeren.



Montana is helemaal de juiste plek voor voedingstudenten. Veel inwoners verbouwen hier nog hun eigen groenten en sommige gaan zelfs nog op jacht. Er worden hier hoofdzakelijk biologische (organic) producten aangeboden en het eten van lokale voedingsmiddelen is hier vanzelfsprekend, zelfs bij de voedselbank. Heel schokkend om dan de verschillen te zien met Nederland.

Nu denk je waarschijnlijk dat het eten in de dining halls hier geweldig moet zijn, maar niets is minder waar. Het wordt hier ook wel de 'schweg' genoemd wat 'shit' betekent. Ik leef hier op bagels met cream cheese, yoghurt met muesli en salade, het enige voedsel wat nog redelijk te eten is. Om deze reden hebben we gister boodschappen gedaan met een aantal amerikanen die er precies zo over denken en zelf overheerlijke pasta en appeltaart gemaakt. We werden wel wat raar aangekeken want koken is hier heel ongebruikelijk. Waarom zou je koken als je zoveel als je wilt kunt eten in de dining halls? Misschien moet ik hier maar eens iets aan gaan doen als ik straks klaar ben met studeren.

Cowboys, guns and cookies

De afgelopen twee dagen zijn alle Amerikaanse studenten weer teruggekeerd op de campus. Het is een stuk gezelliger en drukker geworden in Roskie. We hebben al een paar Amerikaanse meiden ontmoet die bij ons op de verdieping slapen tijdens de eerste Roskie meeting voor nieuwe studenten. Alle regels en wetten werden ons herhaaldelijk voorgelezen tot vervelends aan toe. Zo ben je bijvoorbeeld al strafbaar als ze alleen al marihuana ruiken, maar mag je wel 'hunting knives' bezitten tot 8 inches! Ook mag je je jachtgeweer meenemen alleen moet je hem dan wel even opbergen in het speciaal daarvoor bestemde hok op de eerste verdieping....

Tijdens de meeting heb ik gesproken met een heuse cowboy. Hij droeg een cowboyhoed en -laarzen en vertelde mij dat hij hier voor 11 weken een opleiding tot hoefsmid volgt. Hij is vanaf zijn ranch in Idaho met zijn truck hierheen gereden. Thuis heeft hij enkele paarden die ze gebruiken om te jagen. Op zo'n moment besef je pas dat je in het Noorden van Amerika bent.

Vandaag zijn de eerste lessen weer begonnen, alleen voor ons morgen pas. Bij binnenkomst in het Roskie gebouw werd iedereen opgevangen met 'cookies and milk' om ons te steunen na onze eerste schooldag. Hier dopen ze hun home made cookies in melk en eten het smakelijk op. Niet verkeerd moet ik eerlijk toegeven en ook prima ter voorbereiding op de eerste schooldag.

Days before classes begin

Donderdag beginnen dan eindelijk onze lessen in nutrition. We hebben ons ingeschreven voor vijf verschillende vakken: culinary management practicum, sustainable food system, nutrition and society, human nutrition en micronutrient metabolism. Het leersysteem hier is heel anders dan in Nederland. Hier krijg je niet alleen een grote toets aan het einde van het blok, maar hangt je cijfer ook af van je aanwezigheid, je huiswerk en hoe je mee doet in de les. Omdat we straks dus flink aan de bak moeten hebben we de afgelopen dagen zoveel mogelijk leuke dingen proberen te doen.

De campus hadden we inmiddels al verkend en dus was het zondag tijd voor een dagje downtown Bozeman. Main street ligt op 20 minuten loopafstand en is 'the place to be' in Bozeman. Er zijn daar vele schattige coffeeshopjes (niet dezelfde als in Nederland) met de heerlijkste thee, koffie en gebakjes. De lokale inwoners zijn hier erg vriendelijk en proberen altijd een praatje met je te maken. Ik voel me hier echt al helemaal thuis zo tussen de lokale inwoners al pratend over de beste ski trails met een lekker kopje thee en een heerlijk zelfgemaakt gebakje (maar mam, die van jou zijn toch echt het lekkerste hoor).



Bridger bowl was ons zo goed bevallen dat we er gister nog een keer naar toe zijn gegaan. Doordeweeks gaan er geen bussen en dus zijn we met 2 austaliers langs main street gaan staan hopend op een lift. De 'locals' zijn hier zo aardig dat we nog geen vijf minuten hebben staan wachten. Terug mochten we plaatsnemen in een achterbak tussen de ski spullen samen met een hond. Liften is eigenlijk nog veel beter dan de bus want je hoort de meest geweldige verhalen over Bozeman en de omgeving.

Address

Voor iedereen die me een kaartje wilt sturen:

Eveline Deun
200 Roskie Hall room 1108
Bozeman, Montana 59715-5080

Orientation

Inmiddels is het alweer woensdag morgen en kan ik vanuit mijn nieuwe kamer zien hoe de zon langzaam de bergen roze kleurt. Ik zit nu in Roskie op de 11e verdieping naast de kamer van Josette en heb het gevoel alsof ik hier nooit meer weg wil.

De eerste paar dagen op de campus was er nog geen een Amerikaanse student te bekennen vanwege 'winter break'. Een voor een arriveerde de vele internationale studenten van over de hele wereld voor de international orientation afgelopen vrijdag. We werden liefdevol verwelkomt en werden geestelijk voorbereid op de culture shock en het leersysteem hier. Daarna heb ik Nederland ingeschreven voor de street food bazaar, ben ik lid geworden van de global culture club en outdoor recreation, heb ik me ingeschreven om vrienden te worden met een gezin in Bozeman en ga ik 2 uur in de maand vrijwilligers werk doen. Het is allemaal zo leuk dat ik niet wist wat ik moest kiezen dus heb ik alles maar gedaan. Na de orientatie en de bijbehorende 'pizza party' trekken we op met australiers, finnen, nederlanders en een canadees.

De volgende dag zijn we met z'n allen gaan skien/snowboarden in bridger bowl, het dichtsbijzijnde ski gebied. De Alpen zijn er niets bij! De sneeuw is hier perfect, geen rijen voor de liften en bijna niemand op de pistes. Het enige nadeel was dat we alleen maar burgers konden eten en geen apfelstrudel. De locals hier kunnen allemaal geweldig skien/boarden en vandaar dat er vier niveaus in de pistes zijn. Naast groen (makkelijk), blauw (gemiddeld) en zwart (gevorderd) hebben ze hier dubbel zwart (alleen voor experts). De dubbel zwarte pistes bevinden zich in het 'ridge terrain' en er wordt gewaarschuwd voor zeer steile pistes en ongemarkeerde kliffen. Daarnaast mag je er alleen vanaf met een lawine transceiver, een schep en een partner. Aan deze pistes hebben we ons nog niet gewaagd, maar wie weet zijn we over enkele maanden echte experts en kunnen we onze scheppen gaan kopen....

Wordt vervolgd

We arrived!

De laatste 32 dagen voor mijn vertrek zijn echt voorbij gevlogen en vandaar dat ik nu pas weer iets voor jullie schrijf...

Na in drie verschillende vliegtuigen te hebben gezeten, belachelijke vertragingen te hebben overleefd en niet erg confortabel te hebben geslapen op een bankje op het vliegveld van Denver, zijn we gister dan eindelijk aangekomen in Bozeman. Vooraf werden we afgeschrikt door de extreme kou (rond -25!) maar eenmaal aangekomen neem je dat voor lief.

Vanuit een klein vliegtuigje zagen we het onbewoonde witte landschap aan ons voorbij gaan. Vanuit het niets lag daar Bozeman omringd door hoge bergen met de mooiste ski gebieden en de beste sneeuw ter wereld. Vanaf het koude vliegveld werden we door een student opgehaald die blijkbaar al z'n hele leven in Bozeman woont omdat hij moeiteloos met 100 km per uur over een totaal besneeuwde weg reed. Hier in Bozeman strooien of schuiven ze de weg niet, dat is zinloos, maar strooien ze kleine steentje zodat je nog enige controle over je pick-up truck hebt.

Eenmaal op de campus aangekomen is het nog mooier als dat ik me voorgesteld had. De temperaturen zijn hier extreem, maar de lucht is droog, helder blauw en als de zon hier tevoorschijnkomt is het hier echt heerlijk en voelt het niet eens meer koud aan. Na die dag kennis te hebben gemaakt met de meest vriendelijke mensen van Amerika, heb ik heerlijk lang geslapen in mijn tijdelijke kamertje.


Zondag verhuis ik naar een andere kamer op de 11 verdieping, met een onbeschrijflijk uitzicht, en morgen ga ik skien dus jullie kunnen binnenkort adembenemende foto's van mij verwachten.






ps. door hieronder op 'reacties' te klikken kun je reageren, bedankt!